Pojechałem zamoczyć koła w słonej wodzie. Co by tu napisać o znanej wszystkim trasie drogą alternatywną... Może tyle, że dziś to nie był mój dzień. Od rana bolała mnie głowa i ogólnie jakoś tak ciężko mi się jechało. Wiatr południowo-wschodni więc głównie pomagał. Choć też dość często wiał z boku, więc jakieś rewelacji nie było. Jechałem z myślę, że może wrócę na kołach z powrotem, ale już w Wolinie wiedziałem, że raczej nie dziś. 


Wiatraki kręcą raźnie

Od Wolina pojechałem drogą na Międzywodzie. Raz, że nie lubię S3, a dwa wstyd nie zrobić 100 jadąc nad morze :) Droga pierwszy raz na rowerze. Miło zaskoczyła mnie nawierzchnia. Asfalt w standardzie niemieckim, więc pomimo bocznego wiatru Rubi bez problemu toczyła się z prędkością około 30-tki. Fajne widoki. Połowa trasy ze ścieżką rowerową, którą nie jechałem, bo to dość leciwy polbruk. Nie mniej zainteresowanym polecam.
Od Międzywodzia kierunek ma Międzyzdroje. Do pociągu została 1:10 więc trzeba było się w miarę streszczać. A tu w nogach prawie setka, górki i wiatr jak cholera z boku. Większość trasy przejechałem z triathlonowcem z Międzyzdrojów więc miałem doping, aby dotrzymać koła :) Pożegnaliśmy się w mieście. Szybki skok na plażę, mała sesja foto i trzeba było streścić się na pociąg. Pewnie jakby nie ból głowy to bym więcej czasu zabawił nam morzem, ale dokuczał tak, że...chciało mi się do domu :)


Koła zamoczone... i przy okazji buty :)

Powrót pociągiem w towarzystwie całej wycieczki niemieckich emerytów. Nie wiedziałem, że może się zmieścić 15 rowerów tam, gdzie jest miejsce na 3. Tak swoją drogą ludzie chcieli, aby konduktor ich wywalił z pociągu, bo "...jest napisana, że mogą być tylko 3 rowery..." Ehhh tolerancyjne mamy społeczeństwo.
Miałem tez okazję widzieć kontrolę poziomu fekaliów. Przeszyła miła Pani, przycisnęła jakieś guziczki i ta dam, pojawił się na wyświetlaczu napis: poziom fekaliów 5%, poziom wody 86 %. Kurcze, ultra nowoczesne te nasz pociągi.
Pogoda: rano 8 stopni, a o 13 już 18.
Trasa przejechana na dwóch bananach i jednym bidonie. Dwa minutowe postoje: sikustop i telefon do żony.

Pokaż trasę GPS
 

Po głębokiej analizie radarów meteo postanowiłem wstrzelić się w dziurę pomiędzy deszczowo-gradowymi chmurami. Kierunek na Goleniów. Od Klinisk zająłem się obserwacją czarnej chmury, która kursem kolizyjnym nadciągała od strony centrum . Przy groszku w Rurzycy nawrotka. W samą porę.  O kask zabębniło  tylko kilka gradowych kulek. Po powrocie do Dąbia mała rundka w kierunku Wielgowa i obserwacja następnej czarnej chmury w kwestii do domu, czy jeszcze jakieś kręcenie. Chwila postoju przed zamkniętym szlabanem pozwoliła mi podjąć decyzją.



Trafną, bo 15 minut po schronieniu się pod dachem lunęło :)

Pokaż trasę GPS

Po prostu dla sportu. Szosowo do ronda przed Goleniowem i z powrotem. Cóż można zrobić więcej jak się ma niecałe 2 godziny czasu. Wyszło tak sobie, bo myślałem, że większą średnią wykręcę. Wiatr w jedną stronę pomagał tak sobie, z powrotem mocno przeszkadzał.
Liczyłem też na odzyskanie KOM-a "Do załomia", ale się nie udało. Nawet trochę zdziwiony byłem, bo miałem wrażenie, że pojechałem szybciej. Aż musiałem analizę zrobić i wszystko jasne. Segment zaczyna się już na przejeździe, a ja po nim  jak zwykle ostrożnie a dopiero potem zacząłem się rozpędzać. No cóż... innym razem :)

Pokaż trasę GPS

Dziś celem głównym było przejechanie szlaku Bielika. Zanim do niego dotarłem miałem unikalną okazję wejść na zawsze do grona ikon fanów Pogoni Szczecin. Jadąc Bosmańską Strzałą trafiłem na idącą z naprzeciwka całą drużyną Lecha Poznań. Jakie to proste było by wjechać w nich przed kluczowym meczem i uzyskać tym samym dozgonny szacun ultrasów ;) Wygrało jednak we mnie poczucie fair play. Co okazało się w efekcie słusznym posunięciem bo chłopaki z Pogoni poradzili sobie bez mojej pomocy :)

Do Bielika dotarłem przez Pomorzany a dalej Ustowo i Kurowo. Sam szlak – jak powszechnie wiadomo – dziurawy, piaszczysty itp. Naprawdę szkoda, że jego potencjał nie jest wykorzystany. Kluczowym punktem była próba podjechania stromizny znanej użytkownikom Stravy jako „Bielik Uli”. Przystąpiłem do tej próby z dużą wiarą w swoje możliwości, co skończyło się … przedwczesnym zjedzeniem banana :) Otóż w środkowej, najbardziej stromej części podjazdy koło ślizgnęło mi się na jakimś badylu i w efekcie jakoś tak rąbnąłem bez wypięcia w pozycji tylko-bocznej. Banan przeznaczony na drugie śniadanie zgnieciony na miazgę. No dobra, kawałek jeszcze podjechałem i stwierdziłem, że nie ma lekko, będzie drugie podejście. Zjechałem i drugi raz do ataku. Niestety tym razem, zabrakło trochę i pary w nogach i wiary, że dam rady. I też techniki. Znów w tym samym miejscu musiałem się zatrzymać i z 10 metrów podprowadzić rower. Cóż nie zawsze się w życiu wygrywa. Spróbujemy kiedyś indziej.

Dalej trasa do granicy z jedną przygodą. W lesie przed Pargowem wypłoszyłem z krzaków dużego drapieżnego ptaka, który przeleciał mi dosłownie z pół metra od głowy. Był brązowy i miał żółty dziób. Niestety ogona nie widziałem, więc nie wiem, czy to był młody bielik czy myszołów. Nie muszę wspominać , że jak coś takiego mi wyfrunęło z krzaków to mało zawału nie dostałem :)
Przed przejechaniem na polską stronę w Gryfinie odwiedziłem jeszcze wieżę Bibera. Tam po raz trzeci spotkałem się z niemiecką barką, która cały czas płynęła jak ja jechałem wzdłuż Odry.
Droga z Gryfina do domu, dobrze znana i bez przygód. Pogoda: znów słońce i cholernie zimny wiatr.


Moczyły obrały kierunek na kolarstwo szosowe


Pierwsze spotkanie z barką


Bywało pod górkę


Drugie spotkanie z barką

Widok z wieży Bibera - trzecie spotkanie z barką

Pokaż trasę GPS

Do Lubczyny z Dąbia wałem przeciwpowodziowym, powrót asfaltem. Droga jest niezwykle malownicza, ale uciążliwa. Odcinek przyjazny dla roweru kończy się za pierwszym zakrętem, czyli po jakiś 200 metrach. Pozostałe 19 km to wertepy. Dłuższymi odcinkami jest wąska wydeptana ścieżyna. Czasami nie ma nic - jest po prostu jak na łące. Dużo piachu, czasami bardzo dużo i głęboko. Generalnie czy na ścieżynie czy nie i tak faktura terenu jak na kartoflisku. Ale za to jakie widoki….


Canyon w takim terenie spisał się nieźle… jak po jakiś 5 km wypuściłem połowę powietrza z opon i amora :) Dało się trzymać średnią koło 15 km/h.
Po dojechaniu do Dąbia zrobiłem jeszcze rundkę po okolicy na spalanie tłuszczyku :) Ot akurat po ponad dwóch godzinach w tempie na puls  około 120- 130. Tak na wszelki wypadek, co bym nie musiał za jakiś czas jeść tylko marchewek ;)

Dziś moja pseudosportowa ambicja została urażona. W Załomiu łyknął mnie szosowiec. W sumie normalne i nie warte wspomnienia. Ale okazało się, że to akurat on i to dziś wydarł mi KOM-a na segmencie „Do Załomia tylko po co”. O żeś, gdybym wiedział to jakiś kij w szprychy :)
Na serio - pozdrowienia jakby przypadkiem tu zajrzał. Jeszcze powalczę o odzyskanie :)

PS. Wylęgły się komary. Chmury komarów.

Pokaż trasę GPS

Niestety zacznę od rzeczy smutnej. Dokonał się kolejny gwałt na Puszczy Bukowej. Robotnicy leśni zniszczyli bodaj najładniejszy szlak turystyczny – Szlak Górski na Bukowiec i Siodło Zielawy. Jest to tak niewiarygodne i absurdalne, że trudno już nawet coś pisać. Może tylko to, że w dupie ktoś ma nie tylko piękno krajobrazu, ale i przepisy. Przecież tam jest kuźwa rezerwat przyrody- Bukowe Zdroje im. Profesora Tadeusza Dominiaka. Szlak jest totalnie rozryty od Głazu Serce do Siodła Zielawy.


Zniszczone Siodło Zielawy


i 15 metrów dalej...

to jest Szlak Górski na Bukowiec

Wracając do wycieczki. Dziś było wybitnie terenowo. Podjazdów, których się uzbierało ponad 400 metrów praktycznie wszystkie były bez asfaltu – bruk, szuter, piach. Zaliczona kolejna nowa droga, czyli żółty szlak przez Lwią Paszczę. Po wspomnianej paszczy z brązu zostało tylko wspomnienie i źródło zamiast płynąć przez jej gardziel nieśmiało wysącza się z błota.


Lwia Paszcza

Sądząc po zabarwieniu woda wysoce żalazista. Ciekawe, czy ktoś kiedyś zbadał jej skład. Podobny kolor mają mofety koło Muszyny, która jak wiadomo wodą mineralną stoi.
W Puszczy robi się wiosennie i coraz ładniej. Jeszcze chwila i będzie zielono. Ehhh jak ładnie w tych naszych mikrogórach :)



Ze strony sportowej - czynie kolejne postępy w przyzwyczajaniu mózgu do rzeczy niemożliwych – szczególnie na zjazdach. Idzie to dość opornie, ale idzie :) Udało mi się nawet jakieś KOM-a zrobić, a to akurat na podjeździe. Co ciekawe na żółtym szlaku moja zaginka po bruku i czas w granicach pierwszej dziesiątki, a może i pudła były bez efektu, bo segment jest zrobiony jak jest jeszcze w miarę płasko i tam sobie oglądałem wzmiankowaną wyżej paszczę i tablicę informacyjną, a czas leciał :)

Ze strony technicznej -zrobiłem małą modyfikację Ciniostwora. Fabryczny mostek 80mm zmieniłem na 110 mm , ustawiony też na minus. Dodatkowo bestia dostała rogi, co by wyglądała jak trzeba. Ha, poszalałem - karbonowe :) Wygląda na to, że jest lepiej. Nadgarstki są w pozycji naturalnej a nie jakieś takiej wykręconej. Do tego pewnie poprawi mi się trochę aerodynamika.Nie ma jednak nic za darmo – rower zrobił się bardziej nadsterowny i na pierwszy zjeździe jak „siadłem” za siodełko to mało gleby nie zaliczyłem, bo przednie koło mi uciekło na bok. Myślę, że to tylko kwestia przyzwyczajenia. Teraz czas jeszcze na jedną modyfikację, czyli dobranie siodełka, bo też nie jest idealnie.


Pokaż trasę GPS

Rano nie mogłem się zdecydować gdzie pojechać. Pogoda niepewna, do tego silny wiatr z południa. A niech tam...pojechałem dookoła Miedwia. Wariant szosowy. Odcinek do Morzyczyna bez czegoś szczególnego. Trochę pod wiatr, trochę z bocznym. Na DDR minąłem się ze
Strusiem. Jak zwykle odrobinę spóźniony zapłon i dopiero po minięciu załapałem kto to zacz jechał z naprzeciwka :)
Od zjazdu na Kunowo pod wiatr. I tak się z nim mniej lub bardziej siłowałem prawie aż do Pyrzyc. Prawie, bo nie dojechałem do miasta ale skręciłem w kierunku na Żabów trasą maratonu MTB ( i przyszłego szosowego Dookoła Miedwia). Tam też pierwsze spotkanie z nadciągającymi czarnymi chmurami i pierwsza mżawka. Na szczęście teraz miałem wiatr mniej więcej w plecy. Po wjechaniu na dawną 3 wyścig z deszczem który mnie gonił. Przed sobą widziałem suchą drogą a nade mną padało. W sumie mi się udało. Za to złapał mnie inny jęzor deszczu już bliżej Starego Czarnowa. Schować się nie było gdzie. I tak najgorsze mnie ominęło, bo dalej musiało padać mocniej.
Do Szczecina jechałem przez drogę totalnie zalaną wodą. Strumyki wody płynąca na górkach, a na płaskim kałuże. Łatwo nie było, zważywszy jeszcze na duży ruch samochodów, których kierowcy wcale nie uważali, że trzeba mnie lub kałuże omijać. Jakoś szczęśliwie dotarłem do domu. 
Łącznie wyszło 85 km - strava kawałka trasy nie zarejestrowała. Pomysł dokręcenia do 100 przegrał z bardziej przyziemną koniecznością wylania wody z butów. O mokrych gaciach nie ma co wspominać :) Fotek nie robiłem. W sumie jak telefon wylądował w foliowym worku to go już nie wyciągałem.
Przejechałem większą część trasy planowanego maratonu szosowego. Generalnie trasa nie jest trudna. Jednak myślę, że będzie niewesoło. W kilku miejscach nawierzchnia pozostawia wiele do życzenia. Szczególnie w okolicach Kunowa i Ryszewka. Zieją tam naprawdę liczne i głębokie dziury. Jak się skończy tylko na stratach w sprzęcie to będzie dobrze.

Pokaż trasę GPS

Przeglądając mapę Puszczy Bukowej zaintrygowało mnie jeziorko o nazwie Wilcze Bagno. Leży to to całkiem blisko Kijewa a nigdy go nie widziałem. Na mapie jest namalowane, że prowadzi w jego kierunku czarny szlak Vadem, co jest informacją nieaktualną, bo został on wyprostowany i leci prosto Zbójnym Traktem. Tak przynajmniej wskazują oznaczenie na drzewach.
Droga teoretycznie prosta w praktyce okazał się sporym wyzwaniem. Dróżki oznaczone na mapie a prowadzące do Wilczego Bagna są w stanie zaniku. Da dodatek była tam kiedyś jakaś przycinka drzew i wszędzie leżą mniejsze i większe gałęzie. Jazda przez bezdroża jest chyba łatwiejsza :) W końcu dotarłem.


Wilcze Bagno

Nie jest zbyt imponujący akwen. Na plus - straszne bezludzie. Pięknie śpiewały ptaki a po drodze powypłaszałem sarny. Za jeziorkiem chciałem dotrzeć do jakieś innej drogi, niestety teren okazał się kompletnie nieprzejezdny i niepyszny, z podrapanymi łydkami wróciłem tą samą drogą.
Później pojechałem nad Miedwie, już bez kombinowania, znanymi drogami. Powrót przez Cisewo i Wielichowo. W trakcie jazdy sporo spadła temperatura. Za cienko się ubrałem i zmarzłem. Jak wyjeżdżałem, było +16 jak wracałem +10. Do tego jeszcze ten zimny, północny wiatr. Brrry.
Nie zapisał się cały ślad trasy.

Pokaż trasę GPS
 

Wycieczka do Puszczy Bukowej w licznym towarzystwie. Tym razem postanowiłem przełączyć się do wycieczki organizowanej przez Bike Nature Pomorze. Głównie z chęci poznania organizatora, którego interesuje stan Puszczy oraz jej degradacja jej walorów, którą uskuteczniają leśnicy. Przy okazji to też dobra sposobność zobaczenia rowerowych znajomych i nawiązania nowych znajomości. 
W poniższej relacji wykorzystałem zdjęcia Jarka "Newsbike" i Pawła.


W oczekiwaniu na start

Na starcie pod Dębami Krzywoustego stawiło się około 100 osób. Jak na przejazd przez Puszczę to mrowie ludzi :).
Po zwyczajowych komunikatach rowerowe towarzystwo pojechało Drogą Górską. Po drodze jeden odpoczynek.


W oczekiwaniu na grupetto ;)

Po wdrapaniu się na grań nastąpił zjazd Zygzakiem ( to nazwa drogi - co by domysłów nie było ;) do pola golfowego. Później wycieczka udało się pod sklep w Binowie, gdzie nastąpił dłuższy postój.


W drodze do Binowa


 Pogaduchy pod sklep z kolarskimi weteranami

Po uzupełnieniu zapasów energetycznych udaliśmy się leśną drogą w kierunku rezerwatu Źródliskowa Buczyna. Po kolejnej przerwie, w trakcie której organizator opowiadał m.in. o zniszczeniu Puszczy wystartowaliśmy w kierunku Kołowa.


Brać rowerowa grzecznie słucha

Pojechaliśmy Leśną Szosą, czyli drogą z kocich łbów, miejscami dość stromą. Ja akurat zacząłem jakoś tak na końcu i miałem okazję przejechać przez całą długość spływającego peletonu. Selekcja od tyłu jak na górskich etapach wielkich turów. Po dojechaniu do krzyżówki przy Głazie Lewandowskiego postanowiłem zrobić sobie indywidualnie pętelką przez Drogę Bieszczadzką. Najpierw zjazd starą, a podjazd nową. Po jej przejechaniu akurat udało mi się dogonić naszą wycieczkę dojeżdżającą do Serca Puszczy, gdzie było ognisko.


Złapałem wycieczkę :)

Po zjedzeniu pierwszej w tym roku kiełbasy z ogniska pojechałem pojeździć jeszcze trochę po Puszczy. Zjazd asfaltem w kierunku Smoczej, później podjazd w kierunku Psiego Pola i przejazd urokliwym żółtym szlakiem w kierunku Szwedzkiego Młyna. Później to już wyjazd z Puszczy i do domu.
Wycieczka fajna, pogoda odpisała. Trochę za dużo i za długie przerwy, ale to już tak jest na tego typu spotkaniach.

Pokaż trasę GPS

Pogoda popołudniu nie zachęcała do roweru. Meteo pokazywało przelotne opady, ale ehh a co tam... Wziąłem tym razem Rubi, bo Ciniostwora było mi szkoda, po świeżym myciu. Trasa bez kombinacji do Goleniowa tam i z powrotem.
Po tym jak ostatnio bolały mnie więzadła przestawiłem odrobinę siodełko. Dodatkowo cały czas mam wrażenie, że na Rubi ucieka mi gdzieś część energii i nie mogę w pełni wykorzystać zalet szosówki. Na Canyonie nie mam takich problemów. 
Po korekcie jakby odrobinę lepiej. Tak trochę przy okazji udało mi się zrobić KOM-a na segmencie do Załomia, jak sprawdzałem "przeniesienie mocy" ;)
Trasa bez jakiś ciekawszych rzeczy do odnotowania, nie licząc dość pechowych przypadków, które jednak nie przyniosły nic złego. Najpierw jakiś dziadek zajechał mi drogę autem, tak że ledwie, ledwie wyhamowałem. Później prawie mnie skasowała laska wyjeżdżająca z podporządkowanej. Nawet na tyle była miła, że przeprosiła. Na koniec prawie już pod domem, gość w kapturze wlazł mi prosto pod koła. Balansem ciała go ominąłem. Ehhh taki dzień, pewnie przez tą pogodę. A właśnie - trasa przejechana prawie na sucho, lekki deszcz załapał mnie z 500 metrów od domu.
Dziś bez fotek.   

Pokaż trasę GPS