Góry Sowie dzień I Wielka Sowa

No to żem się wyprawił w góry. Trochę dla sportu, a trochę to wyjazd sentymentalny. Moi dziadkowie mieszkali u podnóża Gór Sowich, a ja urodziłem się niedaleko i mieszkałem do 5 roku życia. Każde szczenięce wakacje to łąki, pola i sad z pysznymi czereśniami, który był na zboczu Czeszki.Teraz zatrzymałem się po drugiej stronie gór. Teren, którego praktycznie nie znam.

Przyjechałem o 13, kolacja umówiona na 18 więc trzeba zrobić jakiś mały rekonesans. Miałem jechać pomarańczową MTB, ale Pan gospodarz, który sam też jeździ stwierdził, że zielona jest ciekawsza. No to pojechałem. W stronę Rzeczki, pod górkę. Po mniej więcej 2,5km… umarłem. W pionie zrobiłem ze 200 metrów. Czyli dwa razy więcej niż największy podjazd w Puszczy Bukowej.


Tu mnie zmogło ;)

Po chwili odpoczynku pojechałem dalej mierząc już zamiary (czyli przełożenie) na możliwości. Po osiągnięciu szczytu, szaleńczy zjazd. Tak mi się wydawało, ale nie uprzedzajmy faktów.


No to z górki

Później znów pod górkę i tak to się znalazłem w Sokolcu u podnóża Wielkiej Sowy, czyli najwyższego szczytu Gór Sowich, na którą to prowadził wspomniany zielony MTB.


O kurcze jak tu ładnie

Hmmm… skoro wjechałem już ze 350 metrów do góry to jeszcze to 200 zrobię i zaliczę wspomnianą Sowę. To to jedziemy. Do schroniska jeszcze jakoś było, choć jak widać poniżej nie lekko.


25 - 30 % ?

Alibi na złapanie oddechu. Pomnik Carla Wiesena

Za schroniskiem, gdzie jakiś cudem wyłączyłem Stravę i nie zapisałem dotychczasowego szlaku zaczął się hardcor. Kamienie i dosłownie ściana nie do wjechania rowerem. Okazało się, że mi się szlaki pomyliły i pojechałem pieszym. Z połowę drogi prowadziłem rower.


Tu jeszcze próbowałem jechać

W końcu Sowa zdobyta. Akurat złapał mnie tam deszcz.


Zdobywca z nizin



Widoczki z Wielkiej Sowy

Zjazd już na pewno zielonym rowerowym MTB. Było OK… do czasu. Tutaj też fragment szlaku to kamienisty żleb, którym na dodatek płynęła woda. Śmierć w oczach. Przyznam się, że wymiękłem i sprowadziłem rower w najgorszym odcinku. Decyzja to prawdopodobnie ocaliła mi zdrowie, bo w jednym miejscu, był z metrowy uskok i raczej na pewno skończyło by się glebą. Na kamienie.


Tu podjąłem decyzję, że będzie zejście z buta. Na szczęście

Dalszy zjazd w terenie jak widać poniżej to już lajcik ;) Od trzymania pozycji zjazdowej i manewrowania rowerem uda piekły gorzej niż na podjeździe. A dzień później kiedy robię wpis, mam zakwasy w …rękach. MTB ;)




Szlaki strefy MTB

Tak to przez świerkowe bory najpierw pomarańczowym, a potem żółtym MTB dojechałem do Walimia. Po drodze jedno z wejść do kompleksu Rise.



W Walimia pojechałem na skróty, czyli przez górkę wąską asfaltówką. 2 km średnie nachylenie 9%. No to mi na dziś już starczy. Zjazd mega malowniczy. Ale już nawet fotek mi się nie chciało robić. Zresztą już dość mocno deszcz padał.

Tak to zakończył się pierwszy dzień Jarka Zdobywcy Gór z Nizin ;) Zrobiłem raptem 30 km, a czułem się jakbym przejechał 100 w Puszczy Bukowej. Tak długo i tyle wrażeń. Zmęczenie do ogarnięcia.

Może na koniec trochę danych faktograficznych. Mieszkam w Sierpnicy, czyli tam gdzie diabeł mówi dobranoc. Nie ma nawet sklepu. Zatrzymałem się w agroturystyce mającej certyfikat Sudeckiej Strefy MTB. Jest myjka dla rowerów, trochę żeli i batonów, zapasowe dętki, mapa strefy MTB do kupienia. Pewnie jak coś się zepsuje to można liczyć na pomoc z narzędziami. Mili gospodarze. Posiłki da się dogadać w godzinach takich aby mi pasowało. To propozycja gospodarzy. Jeszcze, żeby było kolarskie to byłoby pełne szczęście.


Punkt dostępu do Strefy MTB, czyli miejsce gdzie można dojechać autem i wsiąść na rower. Tu Przełęcz Walimska. Fajnie widać profile tras :)

P.S.W piątek bez roweru, bo lało całą noc, wszędzie błoto a czarne chmury zwiastowały dalsze ulewy. Było więc zwiedzania podziemi Rise i trochę turystyki pieszej. W sobotę dalej katujemy Cieniostwora.