Bukowe orzeszki

Nie ukrywam, że do powyższego tytułu zainspirował mnie jeden z bikestatowych KOKSÓW :) Faktycznie wjechanie trzy razy pod rząd Drogą Bieszczadzką ze średnią koło 20 to są orzeszki. Dobra, kiedyś się zatnę i zrobię Bukowe cojones :)

Pomysł na tripa był spontaniczny. Popołudniu byłem u weterynarza na "przeglądzie" mojej żółwicy. Wróciłem do domu po 18 a dziś wypadało dla zachowania mikrocyklu treningowego (ha, ha) wyskoczyć na rower. No to Puszcza do zmroku. Tym razem do Drogi Bieszczadzkiej dojechałem nie jak zwykle przez Sosnówko, tylko skrótem bezpośrednio od Śmierdnicy. Wiedziałem, że jest tam droga ale na pewnym odcinku zawsze było gigantyczne błocko i ją omijałem aby uniknąć taplania. Tym razem skorzystałem z suszy i rzeczywiście dało się przejechać "suchym kołem" . Oprócz wilgotnej ziemi w miejscu błocka, było sporo piachu. Zupełnie jak na plaży. Więc było z 50 metrów spaceru.
Jak wspomniałem wyżej Drogę Bieszczadzką przejechałem trzy razy po rząd góra dół. No może nie całą, bo do ławeczki a nie do końca stravowego segmentu, ale to w sumie bez znaczenia. Co wjazd to odrobinę ciemniej. No nie wiem, czy to mi przed oczami tak się robiło, czy naturalnie zmrok zapadał :)
Za każdym przyglądały mi się za sarny, które stały sobie przy lizawce. Przy trzecim podjeździe nie wytrzymałem i stanąłem, aby cyknąć im fotkę. Wtedy oczywiście uciekły.

Powrót do domu przez Drogę Górską. Zjazd w półmroku po szutrze, który zrobił się bardzo sypki i nafaszerowany większymi kamykami był dość niebezpieczny jak na moje oponki. Do domu wróciłem równo ze zmrokiem, czyli bury od żony nie było ;)